پروتز بیضه
اولین پروتز بیضه در سال 1941 توسط آقای نیومن گذاشته شد. وی از پروتز بیضه از جنس ویتالیوم استفاده کرد. فقدان بیضه و یا برداشته شدن آن توسط جراحی در عده ای همراه با عوارض روانی است. در افرادیکه از نداشتن یک یا هر دوبیضه مضطرب و ناراحت هستند، گذاشتن پروتز بیضه به مقدار زیادی از استرس آنها می کاهد.
فقدان بیضه دارای دو نوع می باشد، یکی نوع مادرزادی است که فرد بطور مادر زادی فاقد یک یا هر دو بیضه است و دیگری اکتسابی است.
در نوع اکتسابی بنا به عللی بیمار بیضه خود را از دست می دهد، مثلا بعلت سرطان، بیضه درآورده می شود و یا بعلت ضربه و پارگی بیضه، مجبور به خارج کردن آن از بدن می شویم. در همچون مواردی که بیمار احساس می کند که چیزی کم دارد و از نظر روانی نیز تحت فشار است می توان از پروتز بیضه استفاده کرد.
انواع پروتز بیضه امروزه سه نوع اصلی پروتز بیضه وجود دارند:
• پروتزهائیکه توسط کارخانه Mentor ساخته شده و محتوی آنها سرم فیزیولوژی است. یعنی جراح در حین عمل جراحی آنرا با سرم فیزیولوژی پر می کند. این نوع تنها نوعی است که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) مورد تائید قرار گرفته است.
• نوع دوم از جنس سیلیکون است و توسط کارخانه Silimed ساخته شده است.
• نوع سوم پروتزهای جامد نرم هستند که توسط کارخانه Mentor ساخته شده و برای مصرف در اروپا مورد تائید قرار گرفته اند.
پروتزهای بیضه در 5 اندازه ارائه می شوند:
1. خیلی کوچک، ابعاد 5/2 در 3/3 سانتیمتر، حجم 8/10 میلی لیتر
2. کوچک، ابعاد 8/2 در 6/3 سانتیمتر، حجم 8/14 میلی لیتر
3. متوسط، ابعاد 4/3 در 9/3 سانتیمتر، حجم 4/24 میلی لیتر
4. بزرگ، ابعاد 9/3 در 5/4 سانتیمتر، حجم 8/34 میلی لیتر
5. خیلی بزرگ، ابعاد 4 در 5 سانتیمتر، حجم 1/42 میلی لیتر ابعاد فوق نیازهای هر سنی را برآورده می کنند.
برای جراحی پروتز بیضه نیاز به یک روز بستری در بیمارستان است. از یک شکاف کوچک در ناحیه کشاله ران پروتز بیضه در داخل کیسه بیضه قرار داده شده و به کیسه بیضه ثابت می شود. این جراحی مستلزم مرافبتهای بسیار دقیق است. شب قبل از عمل اطاق جراحی با اشعه کاملا استریل می شود و حین جراحی مثل تمامی جراحیهای دیگر باید فوق العاده مراقب بود که آلودگی اتفاق نیفتد.
باید حداکثر مراقبت را نمود که عفونت اتفاق نیفتد چون اگر پروتز بیضه عفونی شود باید آنرا خارج کرد. بیماریکه قصد دارد از پروتز بیضه استفاده کند باید نسبت به عوارض بالقوه این عمل جراحی نیز اطلاع داشته باشد:
• مثل هر پروتز دیگر مادام العمر نمی توان از آن استفاده کرد. ممکن است بعد از جند سال نیاز به تعوض باشد.
• مثل هر پروتز دیگر آن یک جسم خارجی است و بدن ممکن است بر علیه آن واکنش نشان دهد. واکنش بدن بر علیه جسم خارجی با سازگاری زیستی ماده ای که پروتز از آن ساخته شده است، رابطه دارد. بهترین ماده ای که بدن سازگاری زیستی خوبی با آن دارد سیلیکون است.
• در بعضی موارد پروتز بیضه به مرور زمان از پوست بیضه بیرون می زند که باید درآورده شود. امروزه صدها هزار نفر در سرتاسر دنیا از پروتز بیضه استفاده می کنند. در گذاشتن هر نوع پروتز باید بهترین نوع آن انتخاب شود تا از میزان عوارض کاسته شود.
پروتز آلت (penile prosthesis)
کاشت پروتز آلت تناسلی به روش جراحی در درمان ناتوانی جنسی و اختلال نعوظ به کار می رود و در بیمارانی درنظر گرفته می شود که به درمان های دارویی پاسخ نداده اند یا در افرادی که ترجیح می دهند تا برای برطرف کردن مشکل خود یک راه حل دائمی را انتخاب می کنند.
در حال حاضر دو نوع ایمپلنت آلت وجود دارد:
۱) پروتزهای قابل باد کردن (inflatable) که در فرم های دوتکه و سه تکه وجود دارد.
۲) پروتزهای قابل انعطاف
اکثر بیماران، پروتزهای قابل بادکردن سه تکه ای three-piece را ترجیح می دهند چرا که این نوع پروتز بیشتر می تواند نعوظ طبیعی را ایجاد کند. ولی پروتزهای دو تکه ای و پروتزهای انعطاف پذیر هم می توانند نعوظ قابل قبولی را ایجاد کنند.
مطالعات نشان دادند که میزان رضایت مندی در کاشت پروتز آلت در مقایسه با دیگر روش های درمان ناتوانی جنسی بالا می باشد (۹۲ تا ۱۰۰ درصد رضایت مندی در بیمار و ۹۱ تا ۹۵ درصد رضایت مندی در شریک جنسی بیمار).
در مطالعه دیگری دیده شده که میزان نعوظ، انزال، ارگاسم (اوج لذت جنسی)، و رضایت مندی کلی جنسی بیمار یکسال بعد از کاشت پروتز به طور قابل توجهی بالاتر بوده است.
دو عارضه اصلی کاشت پروتز آلت عبارتست از بروز نقص مکانیکی در پروتز که منجر به اختلال در عملکرد آن می شود و دیگری بروز عفونت که می تواند مجنر به خارج کردن پروتز از آلت شود.
به طور کلی کاشت پروتز یک راه حل جذاب و موثر در افرادی است که به درمان های دارویی پاسخ نمی دهند. شواهد علمی کافی وجود دارد که به دلیل اثربخشی، ایمنی و رضایتمندی بالا،این روش درمانی را به افرادی که به درمان های کمتر تهاجمی پاسخ نمی دهند توصیه می کند.
اگر چه در درمان اختلال نعوظ، بهتر آنست که شریک جنسی بیمار هم شرکت کند اما این امر همیشه امکان پذیر نیست. زمانی که تصمیم به کاشت پروتز آلت گرفته می شود مهم است که بیمار را از دیگر درمان های موجود مثل دستگاه وکیوم، استفاده از پروستاگلاندین ها و تزریق اینتراکاورنوزال (تزریق به داخل آلت) و قرص هایی مثل سلدنافیل تادالافیل و مزایا و معایب هرکدام آگاه باشد. این بیماران یا به درمان های دارویی مثل سیلدنافیل جواب نداده اند یا کاندید مناسبی برای درمان های خوراکی نیستند. در افرادی که اختلال نعوظ آن ها موقعیتی است (یعنی در یک موقعیت خاص مشکل دارند و در دیگر مواقع نعوظ خوبی دارند)،افرادی که با همسر و شریک جنسی خود مشکل و اختلاف دارند، یا آنهایی که اختلال نعوظ آن ها بطور بالقوه برگشت پذیر هست نبایستی کاشت پروتز آلت انجام شود.
کاشت پروتز با بی حسی نخاعی یا بیهوشی عمومی انجام می شود. شدت و مدت زمان درد بعد از عمل متفاوت بوده و غالبا نیاز به مصرف مسکن ها به مدت یک حداقل یک هفته می باشد.
بیمار باید بداند که پروتز آلت حالت شبیه نعوظ ایجاد می کند. در یک نوع از پروتزهای سه تکه ای هم طول و قطر آلت افزایش یافته و سفت می شود و به اندازه ای نزدیک به نعوظ طبیعی می رسد اما در کل طول آلت کوتاه تر از حد نرمال حین نعوظ می باشد و سر آلت نیز دچار نعوظ نمی شود. اگر فردی می خواهد بداند که بعد از تعبیه پروتز طول نهایی آلت حین نعوظ چقدر می باشد بایستی بداند که میزان طولی که بعد از کشیدن آلت در حالت شل ایجاد می شود می باشد.
خیلی از مردان با اختلال نعوظ دارای میل جنسی طبیعی بوده و اکثرا ارگاسم(اوج لذت جنسی) و انزال طبیعی دارند. اگر این افراد قبل از کاشت پروتز طبیعی باشند بعد از عمل هم طبیعی خواهند بود ولی اگر مختل باشند بعد از کاشت پروتز هم مختل خواهند بود.